W tym tekście postaramy się pokazać jak struktura własności firmy wiąże się z jej potencjałem innowacyjnym oraz jak zmiana własności firmy w przypadku wykupu wysokolewarowanego wpływa na jej innowacyjność.

Zależność między formą organizacyjną firmy a jej innowacyjnością jest kontrowersyjnym tematem badawczym ze względu na złożoność tego zagadnienia. W praktyce mamy różne formy własności, które wiążą się z różnym stopniem jej koncentracji. To z kolei przekłada się na różny stopień kontroli managerów i strategie firm. Większa koncentracja własności pozwala na większą kontrolę managerów i promowanie długookresowych strategii rozwoju. Natomiast mniejsza koncentracja oznacza mniejszą kontrolę i promowanie strategii krótkoterminowych związanych z oczekiwaniami rozproszonego akcjonariatu.

W ostatnich dekadach obserwuje się odchodzenie w Unii Europejskiej od tradycyjnego kontynentalnego modelu skoncentrowanej własności na rzecz modelu anglosaskiego, w którym dominuje rozdrobniona globalnie struktura własności akcji. W teorii spółki publiczne powinny być bardziej innowacyjne niż firmy rodzinne, gdyż ryzyko rozkłada się na dużą liczbę inwestorów, którzy są zdywersyfikowani. Także dostęp do finansowania zmniejsza ograniczenia finansowe i zachęca do inwestowania w projekty badawczo-rozwojowe (B+R) wysokiego ryzyka. Jednak presja na krótkookresowe zyski i ryzyko zwolnienia mogą zniechęcać managerów do inwestowania w innowacje. Istniejące badania pokazują, że pomimo tego, iż firmy rodzinne maja zazwyczaj dużą awersję do ryzyka ich efektywność innowacyjna, mierzona stosunkiem patentów do nakładów na działalność B+R jest dużo większa niż w przypadku innych rodzajów firm.

Ważną grupę akcjonariuszy stanowią inwestorzy instytucjonalni, którzy są w stanie wywierać duży wpływ na managerów z uwagi na bycie właścicielami dużych bloków akcji. Teoretycznie inwestorzy instytucjonalni mogą angażować się w monitorowanie i nadzorowanie managerów by przy podejmowaniu swoich decyzji brali pod uwagę maksymalizacje długookresowej wartości firmy. Badania pokazują, że managerowie ograniczają nakłady na działalność B+R gdy udział inwestorów instytucjonalnych w firmie jest niski. Jednakże, wpływ inwestorów instytucjonalnych na działalność innowacyjna firm może różnić się w zależności od ich strategii inwestycyjnych. W szczególności, jeżeli grupą dominującą są inwestorzy, którzy cechują się dużymi zmianami w portfelu inwestycyjnym to managerowie są bardziej skłonni do cięć w wydatkach na B+R w celu zwiększenia krótkookresowych zysków co sugeruje, że strategie inwestycyjne inwestorów instytucjonalnych mogą nie różnić się od strategii graczy krótkookresowych.

Ponadto, inwestorzy instytucjonalni mogą wykupywać nie tylko bloki akcji, ale też całe firmy w ramach strategii określanej mianem wykupu wysokolewarowanego. Tego typu wykup finansowany jest przede wszystkim za pomocą pożyczek zaciąganych na poczet przyszłego długu wykupionej firmy. Wyniki najnowszych badań pokazują, że nadmierne zadłużenie firmy uniemożliwia jej podjęcie długoterminowych inwestycji i przekłada się na zmniejszenie jej innowacyjności. Ponadto, wyniki te potwierdzają spadek zatrudnienia w działach B+R w wyniku restrukturyzacji dokonanej po zmianie formy własności.