Wynagrodzenie za czas usprawiedliwionej nieobecności pracownika zaangażowanego w prace B+R może stanowić koszt kwalifikowany do Ulgi B+R – tak orzekł NSA w precedensowym wyroku z dnia 5 lutego 2021 r.

W przedmiotowej sprawie, we wniosku o interpretację indywidualną wnioskodawca wskazał, że w zespołach dedykowanych wyłącznie działalności B+R zatrudnia na podstawie umów o pracę osoby, które całość swojego czasu pracy przeznaczają na realizację tej działalności. Oczywiście zdarza się, że czasem pracownicy z usprawiedliwionych przyczyn są nieobecni w pracy (np. z powodu choroby, czy urlopu). Niemniej zgodnie z przepisami prawa pracy za ten okres przysługuje im wynagrodzenie.

Dyrektor KIS uznał, iż wynagrodzenie za czas usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy nie mieści się w katalogu kosztów kwalifikowanych do Ulgi B+R, bowiem odnosi się do czasu, w którym pracownik nie wykonywał faktycznie prac związanych z działalnością B+R, do którego w myśl interpretacji przepisów przez Dyrektora KIS, odwołuje się bezpośrednio art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT.

Zgodnie ze wskazanym przepisem za koszty kwalifikowane do Ulgi B+R uznaje się poniesione w danym miesiącu należności ze stosunku pracy oraz sfinansowane przez podatnika składki z tytułu tych należności w takiej części, w jakiej czas przeznaczony na realizację działalności B+R pozostaje w ogólnym czasie pracy pracownika w danym miesiącu.

Przypomnijmy, że takie negatywne stanowisko jest jednolite na poziomie wydawanych interpretacji indywidulanych od dłuższego czasu. Tej jednolitej linii interpretacyjnej Dyrektora KIS nie zmieniały nawet wydawane na szeroką skalę wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych, które były na korzyść podatników (tj. wskazywały, iż tego typu wynagrodzenie może być rozliczane w ramach Ulgi B+R; np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 listopada 2020 r., sygn. III SA/Wa 1051/20, czy wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 października 2020 r., sygn. I SA/Gl 422/20).

Dyrektor KIS nie akceptował argumentacji, że wynagrodzenie za czas uzasadnionej nieobecności w pracy jest nieodłącznym elementem stosunku pracy, a wskazany powyżej art. 18d ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT powinien być interpretowany w ten sposób, że określa proporcję zaangażowania pracownika w działalność B+R (w stosunku jego faktycznej pracy w miesiącu, nie tylko stanowiącej działalność B+R), która następnie powinna być odniesiona do wszystkich należności pracownika ze stosunku pracy, jak i sfinansowanych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne od tych należności w danym miesiącu (w tym m.in. wynagrodzenia za czas urlopu, czy choroby).

Sprawa trafiła do WSA w Szczecinie, który wyrokiem z dnia 13 lutego 2019 r. (sygn. I SA/Sz 835/18) uznał stanowisko Dyrektora KIS za nieprawidłowe. Od tego wyroku Dyrektor KIS odwołał się do NSA, który na szczęście podatników, nie przyznał racji Dyrektorowi KIS. Jest to pierwszy wyrok NSA w tej kwestii. Miejmy nadzieję, że wyrok ten będzie początkiem pozytywnej zmiany linii interpretacyjnej Dyrektora KIS.

Zgadzamy się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez NSA i prezentowanym od dawna przez wojewódzkie sądy administracyjne. Uważamy, że wynagrodzenie za czas urlopu jest nierozerwalnym elementem należności ze stosunku pracy i nie powinno być wyłączane z puli kosztów kwalifikowanych ulgi B+R.

W tym momencie przedmiotowy wyrok może mieć duży wpływ na wysokość kosztów kwalifikowanych rozliczanych przez podatników w ramach Ulgi B+R za 2020 r. i lata ubiegłe (zawsze istnieje możliwość korekty przeszłych rozliczeń podatkowych z tytułu Ulgi B+R).

Wyrok NSA z dnia 5 lutego 2021 r. (sygn. II FSK 1038/19).