Z dniem 1 stycznia 2018 r. zasady cienkiej kapitalizacji zastąpiono przepisami limitującymi zaliczanie do kosztów podatkowych określonych kosztów finansowania dłużnego. Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% wyniku finansowego podatnika przed uwzględnieniem odsetek, opodatkowania, deprecjacji i amortyzacji (EBITDA).

Dodatkowo, zgodnie z ust. 14 pkt 1 powołanego artykułu, powyższego limitu nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3m PLN.

Kwestią sporną jest interpretacja art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w związku z art. 15c ust. 14 pkt 1 w sytuacji, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekroczy kwotę 3m PLN. Przepisy w tym zakresie, z uwagi na brak precyzji w ich sformułowaniu, można interpretować na dwa różne sposoby:

  1. Limit = 3 mln PLN + 30% EBITDA,
  2. Limit = 3 mln PLN albo 30% EBITDA.

Zgodnie z pierwszym podejściem, korzystniejszym z punktu widzenia podatnika, dopiero nadwyżka kosztów finansowania dłużnego ponad 3m PLN będzie podlegała ograniczeniu przewidzianemu w treści art. 15c ust. 1 ustawy o CIT. Podejście to zostało jednak zanegowane przez fiskusa w wydanych interpretacjach indywidualnych.

Organy podatkowe twierdzą bowiem, że w sytuacji, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekroczy pułap 3m PLN to ograniczenie przewidziane w treści art. 15c ust. 1 ustawy o CIT będzie miało zastosowanie w odniesieniu do całości kwoty takiej nadwyżki. Organy podatkowe wskazywały w wydanych interpretacjach indywidualnych, że limit kosztów finansowania dłużnego liczymy jako alternatywę tj. albo 3m PLN, albo 30% EBITDA.

W ostatnim czasie sądy administracyjne wydały 2 wyroki prezentujące stanowisko odmienne od przyjętego przez organy podatkowe.

W wyroku z 13 listopada 2018 r. WSA we Wrocławiu wskazał, że przepis art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT stanowi wyraźnie, że ograniczenia określonego w ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3m PLN. Zdaniem sądu dopiero do kwoty powyżej 3m PLN będzie można ustalać dochód referencyjny i zastosować wspomniany wskaźnik.

Jak możemy wyczytać z uzasadnienia do wyroku, przepis ten należy traktować zgodnie z jego literalnym brzmieniem, nawet jeżeli istnieją pewne wątpliwości co do ich zbieżności z celem ustawodawcy. W wyroku zwrócono uwagę na fakt, że limit ustalony przez ustawodawcę czyli 3m PLN jest i tak niższy od limitu ustalonego przez ustawodawcę unijnego który ustanowił limit o wysokości 3 mln EUR.

Stanowisko analogiczne do zaprezentowanego w rozstrzygnięciu WSA we Wrocławiu przyjął także WSA w Poznaniu, wskazując w wyroku z 12 grudnia 2018 r., że ograniczenia dotyczącego kosztów finansowania dłużnego w zaliczaniu do KUP nie stosuje się do nadwyżki tych kosztów w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3m PLN. W związku z tym maksymalny próg zaliczenia kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT należy określić jako 3m PLN + 30% EBITDA.

WSA w Poznaniu wyszedł z założenia, że skoro ustawodawca wyłączył zastosowanie przepisu art. 15c ust. 1 do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3m PLN, to nie można dokonywać wykładni art. 15c ust. 1 ustawy o CIT w sposób, który obejmowałby również wskazaną kwotę. W sytuacji zatem, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3m PLN, to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3m PLN.

Wskazane wyroki WSA zapoczątkowały kształtowanie się pozytywnej dla podatników linii orzeczniczej. Należy jednak mieć na uwadze, że w zakresie przedstawionego zagadnienia nie wypowiedział się jeszcze NSA, co może nastąpić, ponieważ należy spodziewać się, że wyroki wydane przez WSA zostaną zaskarżone przez fiskusa.