Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 lutego 2022 r. (sygn. II FSK 1449/19) potwierdził, że pojęcie „kosztów usług, opłat i należności, bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi” w rozumieniu 15e ust. 11 pkt. 1 ustawy o CIT nie uzależnia limitowania danego wydatku od jego uwzględnienia w cenie towaru lub usługi.

Spółka należąca do grupy kapitałowej świadczy usługi z obszaru Facility Management (są to głównie usługi porządkowo-czystościowe, a także usługi ochrony osób i mienia).

Na podstawie umowy licencyjnej, Spółka ponosi koszty używania znaków towarowych na rzecz podmiotu powiązanego. W zamian uprawiona jest do wykorzystywania elementu słownego znaku w swojej nazwie, używania znaku do oznaczenia usług Spółki, a także jego rozpowszechniania.

Wynagrodzenie za używanie znaku zostało ustalone jako określony procent z wartości przychodów wynikających ze świadczonych przez Spółkę usług (każdy rodzaj usługi ma przypisany indywidualny udział procentowy w sumarycznej opłacie licencyjnej w zależności od poziomu rozpoznawalności znaku dla danej usługi, udziału w rynku).

Na podstawie tak przedstawionego stanu faktycznego Spółka złożyła wniosek o interpretacje indywidualną, pytając czy koszty znaku ponoszone przez Spółkę na rzecz podmiotu powiązanego podlegają ograniczeniom w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15e ustawy o CIT (limitowanie usług niematerialnych od podmiotów powiązanych). Zgodnie bowiem z art. 15e ust. 11 pkt 1) ustawy o CIT (według stanu prawnego obowiązującego w 2018 r.), koszty usług, opłat i należności rozpoznanych jako koszty uzyskania przychodu, a bezpośrednio związane ze świadczeniem usługi nie podlegają takiemu limitowi.

Organ (w przeciwieństwie do wnioskodawcy) uznał, że takie koszty podlegają omawianym ograniczeniom, bowiem jego zdaniem Spółka nie ma możliwości wskazania bezpośredniego wpływu ponoszonych wydatków (opłat licencyjnych) na cenę pojedynczo świadczonej usługi dla konkretnego podmiotu (tj. trudno zdefiniować wpływ tych kosztów na finalną cenę konkretnie wykonywanej usługi).

WSA w wydanym wyroku uchylił wydaną interpretację, jednocześnie przyznając rację Spółce. Sąd podkreślił, że w przepisie nie wskazano, że dany wydatek musi być inkorporowany w cenę usługi, aby być bezpośrednio związany z jej świadczeniem. Dodatkowo zwrócił uwagę, że Spółka nie mogłaby oferować swoich usług bez wykorzystania w/w znaku (a zatem taki wydatek jest ekonomicznie uzasadniony i bezpośrednio związany ze świadczeniem usług).

Od wydanego wyroku WSA we Wrocławiu organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną do NSA. Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał stanowiska WSA i oddalił skargę kasacyjną organu.

NSA w ustnym uzasadnieniu spostrzegł dodatkowo, że cena jest kryterium ekonomicznym, a nie prawnym, a ustawodawca nie może ingerować w sposób, w jaki przedsiębiorca ustala cenę swoich towarów czy usług. Generalnie prawo nie określa jakie elementy (koszty) powinny składać się na końcową cenę sprzedaży, a na jej wysokość ma przede wszystkim wpływ konkurencyjny rynek.

Chociaż przepisy o limitowaniu usług niematerialnych na podstawie art. 15e ustawy o CIT nie obowiązują od 1 stycznia 2022 r. (zostały uchylone w ramach „Polskiego Ładu”) to komentowany wyrok może mieć wpływ na przeszłe rozliczenia w CIT.

W przypadku ponoszenia kosztów usług, opłat i należności od podmiotów powiązanych, rekomendujemy analizę w jaki sposób są one związane ze świadczonymi usługami lub dostarczanymi towarami. Być może z uwagi na swój bezpośredni związek mogą zostać wyłączone z komentowanego limitu i powiększać bazę kosztów uzyskania przychodów (co powinno być potwierdzone odpowiednią analizą).