W dniu 12 lutego 2020 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok (sygn. III SA/Wa 1044/19) w sprawie dotyczącej art. 15e ustawy o CIT. Sąd uchylił niekorzystną dla podatnika interpretację indywidualną i podkreślił ciążący na organach – w kontekście oceny możliwości zastosowania art. 15e ust. 11 pkt. 1 ustawy o CIT – obowiązek dokładnego ustalenia stanu faktycznego.

Spółka, świadcząca usługi budowlane, zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie zastosowania art. 15e ustawy o CIT do nabywanych przez nią usług. W ocenie spółki, nabywane usługi należy zakwalifikować jako usługi wymiany informacji, w konsekwencji czego usługi te nie mieszczą się w katalogu usług, o którym mowa w art. 15e ust.1 pkt ustawy o CIT. Co więcej, spółka podniosła, iż nawet gdyby uznać, że ww. usługi mieszczą się w zakresie art. 15e ust.1 pkt ustawy o CIT, to usługi te nie podlegają limitowaniu na podstawie art. 15 ust. 11 pkt. 1 ustawy o CIT.

Organ nie zgodził się ze stanowiskiem spółki i stwierdził, iż koszty przedmiotowych usług mieszczą się w katalogu usług zawartym w art. 15e ust.1 pkt ustawy o CIT. Organ wskazał również, iż kosztów przedmiotowych usług nie można uznać za koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi, a w rezultacie przewidziane w art. 15e ust. 11 pkt. 1 ustawy o CIT wyłączenie limitowania nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania.

WSA uchylił zaskarżoną interpretację. Sąd w uzasadnieniu ustnym stwierdził, iż przedmiotowym usługom – wbrew argumentacji Spółki – nie można nadać charakteru usług wymiany informacji. Zdaniem Sądu są to usługi wsparcia objęte zakresem art. 15e ust.1 pkt 1 ustawy o CIT.

Niemniej jednak, Sąd uchylił interpretację ze względu na niewywiązanie się organu z obowiązku dokładnego ustalenia stanu faktycznego. Sąd zwrócił uwagę, że spółka we wniosku wskazała, iż nabywane usługi pozwalają na ustalenie niezbędnych dla realizacji terminów inwestycji, nakładów pracy czy kosztów. W rezultacie organ powinien dopytać stronę o szczegóły stanu faktycznego (tj. jak poszczególne rodzaje usług przekładają się na realizację projektów). Tymczasem, organ – zamiast wezwać spółkę do uzupełnienia wniosku – uznał wszystkie usługi za niespełniające warunku bezpośredniego związku, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Wyrok WSA pozostaje w zgodzie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 23 stycznia 2020 r., sygn. II FSK 1750/19, w którym to NSA po raz pierwszy wypowiedział się w zakresie interpretacji art. 15e ustawy o CIT. Komentowany wyrok WSA stanowi kolejny sygnał dla organów, iż spełnienie warunku „bezpośredniego związku” powinno być każdorazowo badane na tle konkretnych okoliczności stanu faktycznego. Zasadność zastosowania art. 15e ust.11 pkt 1 ustawy o CIT powinna być analizowana oddzielnie w odniesieniu do każdego rodzaju usług, a nie zbiorczo w stosunku do wszystkich usług objętych wnioskiem o wydanie interpretacji. Pozostaje mieć nadzieję, iż ostatnie wyroki sądów administracyjnych – w tym styczniowy wyrok NSA – przyczynią się do zmiany podejścia organów skutkującym obecnie nadmiernym limitowaniem kosztów nabycia usług niematerialnych.