W dzisiejszym wpisie chciałbym zwrócić uwagę na interesujący wyrok WSA we Wrocławiu z 14 marca 2016 (I SA/Wr 1922/15) wydany w związku z zaskarżoną interpretacją indywidualną. Sąd przypomniał, że podatnik może zaliczać do KUP tylko takie wydatki, które dotyczą prowadzonej przez niego działalności – jest to podstawowa zasada, o której trzeba pamiętać przy rozliczaniu usług w ramach grup kapitałowych.

W opisywanym przypadku, polska spółka zamierzała uruchomić produkcję półproduktów w Azji. Pierwotnie, miała otworzyć tam swój oddział, jednak  ostatecznie postanowiła powołać odrębną spółkę zależną. Na realizację tej inwestycji polska spółka poniosła wydatki:

  • usług doradczych dotyczących rozpoczęcia działalności w Azji (m.in. przeglądu prawno-podatkowego, badania due diligence nieruchomości mającej być przedmiotem dzierżawy oraz lokalnego wynajmującego, analizy możliwości prowadzenia działalności na terenie SSE),
  • usług doradczych związanych z kwestiami ochrony środowiska,
  • usług prawnych związanych z dzierżawioną nieruchomością,
  • delegacji kadry kierowniczej i współpracowników spółki odpowiedzialnych za kwestie prawne, właściwe zorganizowanie modelu biznesowego, analizę rynku, pozyskanie źródeł surowców, relacje z kontrahentami i rekrutację odpowiedniego personelu.

Przedmiotowe wydatki nie zostały refakturowane na spółkę zależną, ponieważ polska spółka uznała, że są to jej własne koszty jako właściciela. W jej ocenie, dzięki usługom uzyskała ona możliwość sprawowania kontroli i właściwego zarządzania spółką zagraniczną, a tym samym zapewniła sobie ciągłość dostaw półproduktów i zmniejszyła koszty ich pozyskiwania dla celów prowadzonej działalności.

Organ wydający interpretację nie zgodził się ze stanowiskiem spółki – wskazał, że polska spółka nie jest uprawniona do zaliczenia w koszty wydatków przeznaczonych w rzeczywistości na pokrycie kosztów spółki zagranicznej, jako nie pozostających w związku przyczynowym z jej przychodami.

W związku z negatywną interpretacją, spółka złożyła skargę do WSA. Sąd ją oddalił, a w uzasadnieniu wskazał, że wydatki związane z rozpoczęciem działalności przez podmiot zagraniczny nie dotyczą przychodów polskiej spółki, tylko potencjalnego przychodu podmiotu zagranicznego. Podkreślił, że fakt, iż polska spółka jest zainteresowana z perspektywy biznesowej funkcjonowaniem zagranicznego podmiotu, nie jest wystarczający, aby analizowane wydatki na usługi doradcze spółka mogła zaliczać w poczet własnych kosztów podatkowych.

W przypadku rozbudowywania struktury i tworzenia nowych spółek zagranicznych, kluczowe jest zatem dokładne określenie charakteru oraz faktycznego beneficjenta ponoszonych wydatków. Warto starannie przeanalizować, które koszty ponoszone przez spółkę matkę związane są z jej działaniami jako właściciela, a które z rozpoczęciem działalności operacyjnej przez spółkę córkę.

Przy takiej analizie, pomocne może być rozporządzenie o cenach transferowych. Zostały tam wymienione przykładowe grupy wydatków, które można zakwalifikować jako koszty akcjonariusza (tj. wydatki ponoszone przez podmiot posiadający udziały w drugim podmiocie zależnym, które przynoszą korzyści wyłącznie podmiotowi posiadającemu udziały). Mogą to być w szczególności koszty:

  • związane ze strukturą prawną podmiotu posiadającego udziały w innym podmiocie,
  • sprawozdawczości podmiotu posiadającego udziały w innym podmiocie,
  • pozyskiwania funduszy na nabycie udziałów / akcji,
  • działań zarządczych i kontroli związanych z zarządzaniem i ochroną inwestycji w udziały,
  • rejestracji podmiotu na giełdzie i związane z notowaniem na giełdzie,
  • związane z relacjami z inwestorami podmiotu posiadającego udziały w innym podmiocie,
  • podwyższenia kapitału.

Podsumowując, analizując dany wydatek należy w pierwszej kolejności określić beneficjenta takiego wydatku. Następnie, należy właściwie ocenić, czy wydatek spełnia przesłankę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, tj. jest związany z osiągnięciem przychodów lub zabezpieczeniem / zachowaniem ich źródła. Wreszcie, jeżeli rozliczenie ma miejsce pomiędzy podmiotami powiązanymi, pozostaje jeszcze kwestia ustalenia jego wysokości na poziomie rynkowym – właściwe określenie beneficjenta oraz uznanie danego wydatku za koszt podatkowy, nie oznacza automatycznie, że jego wysokość została ustalona zgodnie z zasadą arm’s length.

Interesuje Cię ten temat? Skontaktuj się z autorem artykułu.