Podmioty, które udzielają pożyczek z ZFŚS mogą zostać „rykoszetowo” opodatkowane podatkiem bankowym.

Zgodnie bowiem z art. 4 pkt 9 ustawy o podatku bankowym, podatnikami są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Instytucjami pożyczkowymi natomiast (w rozumieniu ustawy o kredycie konsumenckim) są generalnie kredytodawcy, czyli przedsiębiorcy, którzy w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udzielają lub dają przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu (z pewnymi wyłączeniami). Co ciekawe, zgodnie z ustawą o kredycie konsumenckim, przepisów tej ustawy nie stosuje się do umowy o kredyt udzielany wyłącznie pracownikom zatrudnionym u danego pracodawcy w ramach działalności dodatkowej, w której pracownik nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania lub jest zobowiązany do zapłaty rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania niższej od powszechnie stosowanych na rynku.

W tym zakresie pojawia się pytanie, czy pracodawca, który udziela pożyczek z ZFŚS jest instytucją pożyczkową (argument za – działalność pożyczkową ma w statucie, a skoro ustawy o kredycie konsumenckim nie stosuje się do pożyczek z ZFSŚ, to rozumując a contrario takie wyłączenie spod działania ustawy ma sens, jeśli pracodawca byłyby w zakresie definicji instytucji pożyczkowej; argument przeciw – działalność w zakresie ZFŚS jest działalnością pozastatutową, a nie gospodarczą).

Jeśli uznamy pracodawcę udzielającego pożyczek z ZFŚS za instytucję pożyczkową, zaś jego aktywa przekroczą 200 mln PLN, to może się okazać, iż powinien płacić podatek bankowy (niekoniecznie od aktywów, które są związane z działalnością pożyczkową).

Kluczowe w tym zakresie wydaje się „dodefiniowanie” pojęcia "instytucja pożyczkowa" bądź też definicji aktywów, które będą wchodzić do podstawy opodatkowania podatkiem bankowym.

Interesuje Cię ten temat? Skontaktuj się z autorem artykułu.