PGK jest dosyć mało popularnym mechanizmem podatkowym – głównie ze względu na restrykcyjne zasady jej tworzenia. Niemniej, w niektórych sytuacjach może ona okazać się bardzo efektywnym narzędziem optymalizacji podatkowej w zakresie podatku CIT. Przy wdrażaniu PGK nie można jednak zapomnieć o konsekwencjach na gruncie podatku VAT.

Do głównych zalet PGK należy:

  • możliwość rozliczania dochodów i strat podmiotów wchodzących w skład PGK – co umożliwia obniżenie efektywnej kwoty CIT;
  • brak obowiązku stosowania przepisów o cenach transakcyjnych w przypadku świadczeń między spółkami tworzącymi PGK – co eliminuje ryzyko podatkowe związane z szacowaniem kwoty transakcji przez organy podatkowe.

Dowolne kształtowanie cen transakcji pomiędzy podmiotami należącymi do PGK może jednak kreować ryzyko podatkowe z perspektywy VAT, gdy towary lub usługi są dostarczane lub świadczone na rzecz podmiotów którym w związku z transakcją nie przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT (np. banków lub innych instytucji finansowych).

W szczególności, na podstawie przepisów ustawy o VAT, podstawa opodatkowania VAT może zostać ustalona na podstawie decyzji organu podatkowego – w kwocie rynkowej wartości transakcji, a nie kwoty określonej przez strony transakcji. Ryzyko nie powinno co do zasady dotyczyć transakcji pomiędzy podmiotami należących do PGK, które wykonują wyłącznie czynności opodatkowane VAT. Nawet sztuczne zaniżenie lub zawyżenie ceny nie będzie bowiem prowadziło do nadużyć podatkowych.

PGK są dosyć niedocenianym mechanizmem podatkowym optymalizacji w zakresie podatku CIT, który może zyskać na znaczeniu, w szczególności ze względu na zmiany przepisów w zakresie eliminowania nadużyć podatkowych. W praktyce planowanie wdrożenia PGK powinno być jednak analizowane także z perspektywy podatku VAT.

Źródło: Wyrok NSA z dnia 30 października 2014 r., sygn. II FSK 1579/13