Wprowadzone do ustawy o CIT w 2013 roku przepisy (art. 15b) określające terminowe regulowanie płatności za warunek uznania wydatku za koszt podatkowy przysparzają dodatkowych obowiązków administracyjnych. Praktyka, która kształtuje się przy ich zastosowaniu, na szczęście potwierdza jednak, że do „uregulowania” prowadzi nie tylko faktyczna płatność.

Bezdyskusyjne jest to, że jeśli podatnik rozliczy się ze swoim kontrahentem w gotówce, to oznacza to „uregulowanie” w rozumieniu przepisów ustawy o CIT i tym samym nie ma zagrożenia dla korekty takich wydatków z kosztów podatkowych. Podobnie też trzeba podejść do zapłaty w innej formie, np. w naturze.

Analogicznie, należy również potraktować potrącenie wzajemnych należności pomiędzy podatnikiem, a kontrahentem. Obie strony pozostają wówczas zaspokojone, ich świadczenia wykonane, a w konsekwencji „uregulowane”.

Pytania zaczynają pojawiać się w sytuacji, kiedy płatność jest regulowana, ale nie bezpośrednio przez samego podatnika, ale przez inny podmiot (np. stronę umowy subrogacji, na podstawie której wstępuje ona w miejsce zaspokojonego wierzyciela – pierwotnego kontrahenta). Z perspektywy podatnika, będzie on nadal dłużnikiem, chociaż jego zobowiązanie może mieć już inną formę, czy tytuł prawny, czy też być świadczeniem na rzecz innego podmiotu. Pozornie, elementy te mogłyby stanowić argument przemawiający za tym, że podatnik nie dokonuje „uregulowania” zobowiązania. Niemniej, skoro z perspektywy kontrahenta płatność jest „uregulowana”, to fakt, że podatnik nie pozbył się ostatecznie zobowiązania, nie powinien mieć znaczenia.

Ciekawym przypadkiem jest też płatność w ratach (np. ceny nabycia środka trwałego). Tu również pozornie może wydawać się, że skoro podatnik nie płaci całości zobowiązania w jednym momencie, to nie jest ono „uregulowane”. Jeśli jednak terminy zapłaty poszczególnych są przestrzegane, trudno uznać, że wystąpiły podstawy do korekty kosztów.

Jak widać, sposobów na radzenie sobie z ewentualnymi dodatkowymi ograniczeniami w zakresie odliczalności kosztów podatkowych jest co najmniej kilka – jeśli po drugiej stronie znajdzie się odpowiednio elastyczny kontrahent.

 

Źródło:

Art. 15b ustawy o CIT,

Wyrok WSA w Warszawie z 27 lutego 2015 r., III SA/Wa 1473/14

Wyrok WSA w Gliwicach z 4 marca 2015 r., I SA/Gl 299/14