Emisja obligacji jest skutecznym oraz elastycznym sposobem finansowania dłużnego. W polskim ustawodawstwie, zasady emisji obligacji, a także ich zbywania, nabywania oraz wykupu reguluje ustawa o obligacjach z dnia 15 stycznia 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 238 ze zm.).

Jeszcze do momentu wejścia w życie przedmiotowej ustawy, tj. do dnia 1 lipca 2015 r.), dużo emocji budziły kwestie związane z emisją obligacji przez podmioty posiadające swoją siedzibę poza Polską. Niejasne w tej kwestii uprzednio obowiązującej ustawy nie zabraniały, ale też wprost nie wskazywały na taką możliwość. Ustawodawca wraz z wprowadzeniem nowej ustawy o obligacjach zdecydował się jednoznacznie uregulować tę kwestię, wyraźnie przyznając zdolność emisyjną obligacji podmiotom zagranicznym.

Zgodnie z przywoływaną ustawą o obligacjach, obligacje mogą być emitowane przez osoby prawne, w tym osoby mające siedzibę poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (RP), które prowadzą działalność gospodarczą lub zostały utworzone wyłącznie w celu przeprowadzenia emisji obligacji. Warto w tym miejscu jednak zauważyć, że o przyznaniu osobowości prawnej emitentowi zagranicznemu decydują regulacje wewnętrze państwa, w którym posiada on swoją siedzibę. W praktyce wystąpić więc może sytuacja, w której to podmiot zagraniczny, formalnie nieposiadający osobowości prawnej według prawa polskiego, mimo to uprawniony będzie do emisji obligacji zgodnie z ustawą o obligacjach.

Jednoznaczne przyznanie zdolności emisyjnej podmiotom zagranicznym z pewnością miało na celu zwiększenie swobody przepływu kapitału oraz poprawę kondycji i konkurencyjności polskiej gospodarki. Warto również mieć na uwadze, iż umożliwienie emisji obligacji przez spółki utworzone wyłącznie w celu jej przeprowadzenia, tzw. spółki celowe (SPV ang. special purpose vehicle) znacznie ułatwiło przeprowadzenie tego typu operacji.

Nie tylko przyznanie zdolności emisyjnej podmiotom zagranicznym, ale także brak ograniczeń w zakresie możliwości wyboru rodzaju emisji ma z pewnością na celu zachęcenie do przeprowadzania emisji zgodnie z ustawą o obligacjach. Należy więc dojść do wniosku, że  osoby prawne posiadające siedzibę poza terytorium RP i prowadzące działalność gospodarczą lub spółki utworzone wyłącznie w celu przeprowadzenia emisji obligacji mają prawo przeprowadzenia emisji zarówno w trybie oferty prywatnej jak i oferty publicznej. Jest to dodatkowy ukłon ustawodawcy w stronę emitentów zagranicznych, mający na celu nadanie im takich samych praw jakie posiadają emitenci polscy.

Polskie prawo przewiduje dwie drogi wprowadzania przez emitentów obligacji korporacyjnych na rynku pierwotnym – w ramach ofert publicznych lub w ramach ofert prywatnych. Podstawową różnicą pomiędzy nimi jest fakt, że emisja publiczna kierowana jest do nieograniczonej grupy potencjalnych inwestorów i może być reklamowana w środkach masowego przekazu. Natomiast w przypadku emisji prywatnej zaproszenia do zakupu obligacji, tzw. propozycje nabycia, mogą zostać skierowane przez oferującego do nie więcej niż 149 – wymienionych z imienia i nazwiska – adresatów.

Emisja obligacji w ramach ofert prywatnych może być interesująca dla podmiotów zagranicznych z kilku powodów. Pierwszym z nich jest fakt, iż emisję prywatną cechuje szybkość i prostota przeprowadzenia. Ponadto, koszty jej realizacji są relatywnie niskie w porównaniu do kosztów przeprowadzenia emisji obligacji w drodze oferty publicznej. Wreszcie, ustawa o obligacjach umożliwia sporządzenie warunków emisji obligacji w języku angielskim, o ile wartość nominalna obligacji stanowi równowartość co najmniej 100.000 euro (zgodnie z odpowiednim kursem wynikającym z ustawy o obligacjach).

Podkreślić trzeba, że dzięki przesądzeniu przez ustawę o obligacjach o możliwości skutecznego przeprowadzania emisji obligacji przez podmioty zagraniczne zjawisko finansowania przedsiębiorstw poprzez emisję dłużnych instrumentów finansowych zyskuje coraz większą popularność na polskim rynku. Jest to z pewnością pozytywny sygnał, świadczący o postępującym przejmowaniu trendów z krajów wysokorozwiniętych, polegających na wykorzystywaniu innych możliwości pozyskiwania kapitału w stosunku do kredytów bankowych.