Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w niedawno wydanym wyroku uznał[1], iż sytuacja, w której zagraniczny fundusz inwestycyjny zarządzany wewnętrznie nie jest uprawniony do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania dochodów, może stanowić naruszenie zasady swobody przepływu kapitału.

(Dalsza część artykułu pod materiałem wideo)

Zobacz film: Estoński CIT a pomoc publiczna

Estońśki CIT

Zapraszamy na film wyjaśniający, czy możliwe jest korzystanie z mechanizmu CIT estońskiego i zwolnienia strefowego jednocześnie.

Podmiot prawa luksemburskiego (specjalistyczny fundusz inwestycyjny) wdał się w spór z Dyrektorem Krajowej Informacji Skarbowej, który odmówił mu prawa do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania od dochodów osiąganych na terytorium RP (art. 17 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT), z uwagi na brak spełnienia ustawowego warunku zgodnie z którym, aby skorzystać ze zwolnienia fundusz zagraniczny musi być zarządzany przez podmiot prowadzący działalność na podstawie zezwolenia wydanego przez właściwe dla zagranicznego państwa organy nadzoru nad rynkiem finansowym (zarządzanie zewnętrzne). Zdaniem fiskusa fakt, iż fundusz nie jest zarządzany zewnętrznie, ale przez funkcjonujący w jego ramach zarząd, posiadający licencję na zarządzanie i zarejestrowany jako zarządzający alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (zarządzanie wewnętrzne) wyklucza możliwość skorzystania z preferencji przewidzianej w polskiej ustawie o CIT.

WSA w Gliwicach, powziął wątpliwość co do zgodności prawa polskiego z prawem unijnym i wystąpił z pytaniem prejudycjalnym do TSUE. Ten, w niedawno wydanym wyroku, uznał, że przepis, który uzależnia zastosowanie zwolnienia od zarządzania zagranicznym funduszem inwestycyjnym przez podmiot zewnętrzny jest niezgodny z art. 63 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej jako ograniczający swobodę przepływu kapitału. Nie sposób bowiem, zdaniem Trybunału, różnicować sytuację prawno-podatkową funduszu inwestycyjnego będącego rezydentem w innym państwie członkowskim wyłącznie z powodu odmiennego sposobu zarządzania, które jest jednocześnie zgodne z przepisami państwa rezydencji. Trybunał podkreślił, że stosowanie opisywanego warunku może zniechęcać fundusze inwestycyjne niebędące polskimi rezydentami do inwestowania w akcje spółek notowanych na polskiej giełdzie czy też w obligacje emitowane przez spółki kapitałowe mające siedzibę w Polsce, a zatem stanowi ograniczenie swobodnego przepływu kapitału.

Opisywany wyrok ma istotne znaczenie dla zagranicznych funduszy inwestycyjnych lokujących swoje środki w Polsce, a jednocześnie zarządzanych wewnętrznie. Te z nich, które płaciły CIT w Polsce z uwagi na ograniczenie dotyczące sposobu zarządzania (art. 6 ust. 1 pkt 10a lit. f ustawy o CIT), mogą na kanwie wyroku TSUE próbować ubiegać się o jego zwrot. Z kolei podmioty, które występowały z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego i organ nie zgodził się z ich stanowiskiem, uprawnione są do złożenia wniosku o wznowienie postępowania – czas na wznowienie wynosi miesiąc od momentu publikacji wyroku w dzienniku urzędowym UE.

Wyrok TSUE powinien być znakiem dla ustawodawcy do rozważenia zmiany przepisów, celem uniknięcia kolizji normy prawa polskiego z normą prawa unijnego.

[1] Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 27 lutego 2025 r. (sygn. C-18/23).

Zapoznaj się z pełną ofertą: Doradztwo CIT