Zdaniem WSA wydatek poniesiony tytułem wcześniejszego rozwiązania umowy najmu może spełniać przesłanki wskazane w przepisie art. 15 ustawy o CIT, a w związku z tym wydatek taki może zostać uznany za koszt podatkowy. W przedmiotowej sprawie w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy, najemcy zostaną naliczone dodatkowe opłaty, jednak w dłuższej perspektywie czasu, krok ten ma na celu ograniczenie kosztów związanych z prowadzeniem nierentownej działalności. Utrzymywanie nierentownych placówek nie ma ekonomicznego uzasadnienia i prowadziłoby do obciążenia najemcy niepotrzebnymi stratami. Należy podkreślić także, iż ze stanu faktycznego wynika jednoznacznie, że podatnik poniósł powyższe koszty po to, aby zwiększyć swoją efektywność biznesową oraz zwiększyć przychód. W konsekwencji takie działanie ma prowadzić do wzrostu dochodu, a co za tym idzie wzrostu podatku dochodowego. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem WSA wydatki te można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2020 r., sygn. III SA/Wa 2401/19